ธรรม....เพื่อแม่

CHANGE  in-your-life เรื่อง ปราริชาติ ปลื้มจิตต์ตระกูล

ธรรม...เพื่อแม่

     แม่ คำสั้นๆ แต่ความหมายนั้นยิ่งใหญ่มากมายมหาศาล คือ ผู้ให้กำเนิด ให้ชีวิต และเป็นผู้มีพระคุณที่เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูผู้เป็นลูกอย่างดีจนเติบใหญ่...ไม่ว่าเราจะยังอยู่ในวัยเยาว์ ตราบเท่าเป็นผู้ใหญ่ ชีวิตจะประสบกับสุขหรือทุกข์ แม่ ไม่เคยทิ้งเรา ผู้เขียนเชื่อด้วยหัวใจว่า ทุกท่านรู้สึกและรับรู้ถึงคำว่า...แม่...ไม่ต่างกัน

    “ มารดา ท่านเรียกว่าพรหม ว่าบูรพาจารย์ เป็นอาหุเนยบุคคล(ผู้ควรค่ากราบไหว้)ของบุตร เป็นผู้อนุเคราะห์บุตร บัณฑิตพึงนอบน้อม และพึงสักการะมารดานั้นด้วย ข้าวน้ำ ผ้า ที่นอน การให้อาบน้ำล้างเท้า...ทิศเบื้องหน้า คือ มารดา อันบุตรพึงบำรุงด้วยสถาน๕ คือ ท่านเลี้ยงเรามาแล้ว...เราจักเลี้ยงดูท่าน จักทำกิจของท่าน จักดำรงวงศ์สกุล จักปฏิบัติตัวเหมาะที่จะเป็นทายาท เมื่อท่านล่วงลับดับขันธ์จักทำบุญอุทิศไปให้ท่าน เพราะการปรนนิบัติมารดา บัณฑิตทั้งหลายจึงสรรเสริญเขาในโลกนี้” จากหนังสือพระสูตร และอรรถกถา เล่ม ๑/๓๙ ด้วยเรื่องการบำรุงมารดา”

     เนื่องด้วย...เดือนสิงหาคม มีวันสำคัญ  12 สิงหาคม ซึ่งถือเป็นวันพระราชสมภพของสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ และเป็นวันแม่แห่งชาติ บทความตอนนี้ผู้เขียนใคร่ขอหยิบเรื่องการใช้ธรรม...เพื่อแม่ มาบอกเล่าสื่อสารถึงกัน “เจ้าจงจำไว้ การให้ความสุขแก่พ่อแม่อย่างแท้จริง ก็คือ การให้ธรรมะ ด้วยการสอนหลักธรรมง่ายๆ ให้พ่อแม่ของเจ้า พาท่านไปทำบุญ ทำทาน สอนท่านให้รู้จักการปฏิบัติบูชา สวดมนต์ ภาวนา แผ่เมตตา ธรรมะจะอยู่ในจิตใจของพ่อแม่เจ้าทุกภพทุกชาติ ถือว่าเป็นการทดแทนพระคุณที่สูงสุด เจ้าจงจำไว้นะลูกเอ๋ย...” (ส่วนหนึ่งจากคำสอนของ สมเด็จโต พรหมรังสี ซึ่งท่านได้บันทึกไว้ด้วยลายมือของท่าน อันเป็นอมตะวาจา)

     จากที่ได้เคยเกริ่นนำไว้ในบทความเล่มแรก ว่าครอบครัวของผู้เขียน ประสบความทุกข์ที่สุด คราวที่พี่ชายคนโต เสียชีวิตลงอย่างกะทันหันด้วยโรคมะเร็งตับ แม่...รักพี่ชายมากเหลือเกินเพราะเขาสู้ชีวิตด้วยกันมาอย่างยากลำบากในช่วงเวลาที่ผู้เขียนยังไม่เกิด...แม่มีอาการซึมเศร้าทันทีเมื่อลูกชายอันเป็นที่รักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

     ธรรมที่ใช้หล่อเลี้ยงหัวใจหญิงชรา วัย 82 ปี ที่ต้องสูญเสียลูกชายอันเป็นดวงใจนั้น ผู้เขียนเริ่มธรรมด้วยการใส่บาตรพระสงฆ์ เพื่ออุทิศบุญกุศลให้พี่ชายทุกวัน แม่รู้สึกสบายใจคลายกังวล... แม่เข้าใจว่าการธรรมบุญของเรานั้น...พี่ชายที่เสียชีวิตไปจะได้อานิสงค์แห่งบุญ หัวใจของคนเป็นแม่ผู้มีแต่ให้...แม้ลูกจะตายจากไปอยู่ภพภูมิไหนก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้เลย แม่บ่นเสมอ...ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่คิดถึงพี่ชาย แม่ร้องไห้ทุกวันด้วยความรักอาลัย การศึกษาพระธรรมคำสอนแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ผู้เขียนรู้ด้วยเหตุและผล อันเป็นสัจธรรม ว่า “ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ ล้วน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ ดับไปในที่สุด” จึงพยายาม สอดแทรกบทสนทนา คำพูดให้แม่ค่อยๆ ซึมซับเข้าไปในแต่ละวัน สอนให้แม่คิดบวก รู้สติตน

     ไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่จะเปลี่ยนความคิดของมนุษย์ แม้คนๆ นั้น จะเป็นแม่ของเราก็ตาม แม่ล้มป่วยหลายครั้งเพราะตรอมใจเรื่องพี่ชายบวกกับอารมณ์ที่แปรปรวนขึ้นโกรธง่ายมากจากโรคประจำตัว แต่ครอบครัวของเราก็ผ่านวิกฤตินั้นมา ด้วยสติ ความอดทนและหลักแห่งพรหมวิหารธรรม คือ การให้ความรัก ความเมตตา ความกรุณา ที่น้อมนำเข้ามาปรับใช้ในชีวิต เราต้องใช้ความพยายาม นำสิ่งที่ธรรมด้วยตัวเองแล้วเกิดประโยชน์แห่งการดับทุกข์ในจิตของตน มาบอกเล่ากับคนที่เรารัก เพื่อค่อยๆ ปรับเปลี่ยนให้ดวงจิตของแม่บันทึกเรื่องดีๆ เพราะเมื่อจิตดี ธรรมอะไรย่อมดีตาม สอนแม่สวดมนต์ แผ่เมตตา พาไปธรรมบุญ ณ.วัดต่างๆ รวมถึง การสอนเรื่องความไม่ประมาทในความตาย คือ การ มรณานุสติ...ไว้ให้กับแม่...เรียนรู้ธรรมชาติ และรู้สติตามแนวพุทธ ด้วยการภาวนาคำว่า “พุทโธ” ก่อนนอน และให้จิตนึกถึงภาพพระพุทธรูปหรือพระสงฆ์ที่แม่ศรัทธาจนหลับ หรือแม้ในช่วงที่เจ็บป่วยก็ให้ทำแบบนี้ไป...เพื่อเตรียมพร้อม ก่อนที่สักวันหนึ่งของชีวิตจะแตกดับไปจากโลกใบนี้ด้วยพุทธานุสติ

     “การธรรมบุญ...เพื่อหล่อเลี้ยงหัวใจแม่...ให้กลับมายิ้มได้...ใจเป็นสุขขึ้น แม้จะเป็นเพียงหลักธรรมเบื้องต้นก็ตาม เพราะ...เมื่อธรรมได้ก็ได้ธรรมค่ะ และขอถือโอกาส ณ. เดือนสำคัญนี้ ใช้หัวใจของลูกนบน้อมก้มกราบแทบเท้าผู้เป็นแม่ทุกท่านทั่วสากลโลก อันพระคุณยิ่งใหญ่ที่ให้แก่ลูก ๆ นั้นหากเทียบเป็นมูลค่าก็ไม่สามารถประเมินได้ แม้จะพรรณนาออกมาเป็นคำพูดและข้อเขียนสักเท่าไรก็ไม่หมด แต่...ถูกบันทึกในหัวใจของลูกทุกคนแล้วว่ายิ่งใหญ่เป็นที่สุดแห่งชีวิต...ขอตะโกนดังๆ อีกครั้งว่า...รักแม่ และจะธรรม...เพื่อแม่ตลอดไป...ตลอดกาล.”