กระทบหนักพอๆกัน การปิดการเรียนการสอนในสถานศึกษาทุกระดับ และเปลี่ยนมาใช้การเรียนในระบบออนไลน์นั้น มีทั้งข้อดีข้อเสีย แต่การเรียนแบบออนไลน์ที่ต่อเนื่องยาวนานเกินไปย่อมไม่ตอบโจทย์การศึกษาต่อเด็กและเยาวชนโดยเฉพาะกลุ่มเด็กเล็ก และ กลุ่มนักเรียนในครอบครัวรายได้น้อย ดิฉันได้รับฟังจากเพื่อนที่มีลูกเล็กว่า การเรียนออนไลน์สำหรับเด็กยังเป็นเรื่องยาก เพราะเด็กขาดสมาธิ

“เด็กไม่มีสมาธิในการเรียนผมเคยดูลูกเรียนออนไลน์เสียงเด็กแต่ละคนnoisyมาก ต่างคนต่างพูด ครูใช้เวลาเกิน10นาทีเพื่อบอกว่าเปิดหนังสือเล่มไหนหน้าไหนลูกสาวผมไม่เข้าเรียนออนไลน์3วันครูโทรมาแจ้ง ลูกผมบอกว่าเรียนแล้วไม่ได้อะไร หนวกหู” เพื่อนอีกคนบอกว่า “พี่ครับตอนนี้เด็กในชุมชนเขตคลองเตยมีปัญหาเกือบทุกบ้าน 90% ไม่เคยมีคอมพิวเตอร์ใช้และไม่มี notebook มือถือส่วนใหญ่ก็จะมีแต่เฉพาะพ่อหรือแม่แล้วจะเรียนออนไลน์ได้อย่างไรครับ “ นี่เป็นเสียงสะท้อนปัญหาส่วนหนึ่งให้เห็นว่าการจัดการศึกษาแบบเดียวกันทุกกลุ่ม ไม่สามารถตอบโจทย์การเรียนรู้ของเด็กและเยาวชนไทย

อีกปัญหาหนึ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อให้เด็กเรียนอยู่กับบ้านก็คือ หลายบ้านอาจจะไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแลเด็ก เพราะมีความจำเป็นต้องออกไปทำงาน ดิฉันมีโอกาสแลกเปลี่ยนเรื่องนี้กับดร.อุทัย ดุลยเกษม อดีตอธิการบดีมหาวิทยาลัยศิลปากร ท่านให้ความเห็นว่า “การให้นักเรียน เรียนแบบ "ออนไลน์” อยู่ที่บ้าน ไม่ว่าจะผ่านระบบอินเตอร์เน็ตหรือระบบโทรทัศน์ก็แล้วแต่ เป็นการแก้ปัญหาบนพื้นฐานของการแพทย์และเรื่องสุขภาพกายด้านเดียว แต่การศึกษามิใช่เรื่องการเรียนหนังสืออย่างเดียว เพราะถ้าเรียนแต่หนังสืออย่างเดียว ไม่ต้องมีโรงเรียนก็ได้ อย่าลืมว่าในกระบวนการศึกษานักเรียนจะได้เรียนรู้ในด้านอื่นๆอีกหลายด้าน ทั้งด้านทักษะต่างๆ ด้านบุคลิกภาพ ด้านระบบคุณค่า ด้านความสัมพันธ์ระหว่างกัน ด้านอารมณ์ ฯลฯ การเรียนผ่านระบบออนไลน์นานๆนักเรียนจะเสียโอกาสในการเรียนรู้สิ่งที่สำคัญในชีวิตไปหลายอย่าง น่าเสียดายมาก”